Op zoek naar 'samen': het DNA van de kerk

We zijn in corona-tijd heel druk om te regelen, gaande te houden en te improviseren (eigenlijk zijn we 'normaal' ook best druk met regelen, trouwens ;-))
Maar waar doen we dat allemaal voor? Het beleidsplan van de PgH is er heel duidelijk in:
Het DNA van de gemeente, dat wat haar karakter bepaalt bestaat uit 3 dimensies die niet los van elkaar verkrijgbaar zijn. De vertrouwelijke omgang met God; de gemeenschap met elkaar; de dienst aan de wereld. Het gaat eigenlijk drie keer over 'samen'. We willen samen met God leven, ieder van ons op een eigen manier maar niet los van elkaar. We willen samen leren en zoeken en elkaar versterken. En we willen dat niet ‘op onszelf’, naar binnen gekeerd en op onszelf gericht doen, maar samen met de wereld om ons heen. Zo zijn we gemeente van Christus.

Maar het zelfde beleidsplan zegt: “Het hart van onze gemeente is steeds de eredienst, waar deze drie dimensies zo duidelijk samenkomen”. Dat is wel een beetje lastig, in deze tijd… 
Hoe doen we dat, met een heel klein select gezelschap dat elkaar aan kan kijken en mee kan doen in het kerkgebouw, terwijl de meeste anderen toeschouwers zijn thuis...?
Kunnen we grotendeels online kerk zijn èn het echt samen doen? Hoe kunnen we nu een gemeenschap vormen, en zien we elkaar staan? En hoe voorkomen we, dat we vooral onze eigen zaakjes (de kerkdienst) aan het regelen zijn, en ‘de wereld’ uit beeld verdwijnt? 

Dit is het tweede blogje in een serie. Ik zoek graag met jullie naar ‘samen’ in tijden van corona – we zagen dat dat ‘samen’ drie dimensies heeft. Die drie dimensies komen in de volgende blogs ter sprake. En daarbij klinkt ook de vraag: groeit er een ‘nieuw samen’ als de volle kerk is weggevallen? 

* Dit is een Keltische knoop, waarin 3 dimensies onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In de christelijke Keltische spiritualiteit is dit een symbool voor de Drieëenheid: Vader, Zoon en Heilige Geest.