Laatst sprak ik iemand, die zei: “kerst hoeft voor mij niet zo. Doe mij maar alleen Advent. Daar heb ik genoeg aan.”
Het spreekt me wel aan. De verwachtingen zijn soms te hoog. Spanningen in de familie staan een vredig kerstmaal in de weg. Of je bent teleurgesteld in mensen, in God. Dan maar liever blijven bij het wachten. Hopen dat er hoop is.
En tijdje geleden was het een rage: Langzaam koken, langzaam eten. In plaats van pakjes of instantmaaltijden. Waarom is er eigenlijk geen knop bij een bestelling op internet: ‘ik wil het pakje pas na 3 dagen ontvangen (en wil daar ook meer voor betalen)’.
God komt als een kind. Het begin is klein en kwetsbaar. Langzaam groeit het op. Het vraagt om zorg en aandacht en liefde. Langzaam ontdek je dat het erom gaat dat wij zélf woonplaatsen van de Allerhoogste worden.
Dat vergt tijd en oefening van langzaam wachten. Het langzame ritme van de groei van je ziel. Langzaam zien en ervaren dat kerst niet zomaar een jaarlijks ritueel is. Maar dat het om je zelf gaat. Hoop die groeit tegen de weerstand van jezelf en de wereld in en zich vertaalt in concrete daden. Je merkt bij de kerstboodschappen opeens dat je stil staat bij de daklozenkrant-verkoper en een praatje maakt. En dat de pakketbezorger die jouw bestelling dezelfde dag nog bij jou bezorgt een mens is met een verhaal.
Langzame liefde en wijsheid - dat is wat het Kerstkind Christus komt brengen.
Goede, langzame kerstdagen wens ik je toe.
Reacties
Een reactie posten