het carillon

Kwart voor negen, de deur van de kapel van de Opstandingskerk – onder de rook van het Houtense gemeentehuis - staat open. Geluiden van mensen die zich naar school of naar hun werk haasten waaien naar binnen. Enkele mensen komen binnen voor het morgengebed. Iemand steekt even een kaarsje aan. We zingen een lied, luisteren naar een Bijbeltekst en zijn een poosje stil.
En ergens in dat gebed breekt meestal het carillon in. Net voor we aan het Onze Vader toe zijn, meestal. Het melodietje is een verrassing. Er doorheen bidden heeft geen zin, dus wachten we tot het liedje uit geklingeld is. We luisteren naar wat het dit keer is, horen de klok negen slaan en bidden verder.

Bij mij strijdt het ongeduld om dit inbreken in onze stilte met iets anders. De ergernis strijdt met het besef, dat dit is hoe het gaat met God. Die laat zich niet opsluiten in waar wij God willen hebben, maar is verrassend, dwars door onze bezigheden heen. God is er allang. En laat van zich horen als we goed opletten. Zomaar, in vrolijke tonen of mineur klanken van het dagelijks leven...
Het carillon heeft misschien wel iets van God, die op gezette tijden met iets onverwachts ons leven binnenkomt. Het komt niet altijd uit, en dat kan best ergerlijk zijn. Maar het is goed om wel naar de melodie te luisteren.

Juist in de kapel, kleine stille ruimte vlak naast de drukte van het Rond leer ik luisteren.
Je kunt er een paar keer in de week 's ochtends mee bidden – als begin van de dag. De deur staat er regelmatig open om even binnen te lopen. Een schoolbord vertelt je dan 'de kapel is open'. Of zoek de stilte van de Mariakapel bij de RK kerk aan de Loerikseweg eens op. Die is overdag altijd open.

(deze column verscheen op de website van het Houtens Nieuws)