Een goed verhaal

Op een zomerse zondag trof ik onverwacht ds. Tracey Lewis in onze Opstandingskerk. Ik ken haar van een uitwisseling met een Britse kerk.
Een mooie ontmoeting volgde na de kerkdienst. Bij sommige mensen heb je dat. Je hoeft elkaar niet eens lang te kennen of vaak te ontmoeten. Het is alsof je elkaar al jaren kent. En of je – ook al heb je elkaar lang niet gesproken – zo weer de draad oppikt.

Ik vertelde haar van mijn pelgrimage naar Assisi. Ze zei dat ze net een goed boek gelezen had over een pelgrimstocht naar Assisi. De Engelse titel kwam me vaag bekend voor. Thuis vond ik de Nederlandse vertaling snel: ‘Ik vond Hem in Assisi’, een roman gecombineerd met non-fictie, pelgrimage en onderwijs, geschreven door Ian Morgan Cron. Het boek stond nog ongelezen in de kast. Ik besloot het na de aanbeveling van Tracey het in mijn rugzak te stoppen.

Het is een boeiend verslag van een evangelische voorganger in de VS die door existentiële ervaringen zijn geloof kwijt raakt. Hij kan niet meer geloven in de zekerheden die hij zelf van de kansel verkondigde. Hij brengt een periode door in Italië waar hij kennis maakt met Franciscus van Assisi. Niet als historische figuur, maar als inspirator en geestelijk begeleider die hem weer terugbrengt bij geleefd geloof.

Franciscus boeit (en irriteert) me al jaren. Op de middelbare school wijdde ik een scriptie aan hem. Mijn docent zei: ‘je bent door hem geraakt’. In de loop der jaren ontdekte ik pas waarom.
Het heeft te maken met één van de motto’s in het boek: ‘Leef het evangelie!’ (hoofdstuk 9).
Je kunt van alles bedenken en vinden over het geloof. Je kunt de Bijbelverhalen letterlijk lezen of symbolisch. Je kunt veel weten over geloof, kerk, bijbel of vrijwel niets.
Maar het gaat er om dat je je geloof lééft. Dat je het geheimenis, dat je niet begrijpen kunt, inlijft en met je leven uitbeeldt.

Daarom koos Franciscus niet voor kloosters; hij wilde het geloof niet opsluiten in (kerk)gebouwen. Hij was graag buiten om daar de het waaien van de Geest te kunnen voelen.
Hij preekte in Italiaans dialect, direct en uitdagend. En kort. (ik hoor u denken: dat zou jij ook eens moeten doen…)
Als hij wilde uitleggen dat geld de wortel van alle kwaad is, dan liet hij één van zijn broeders een paar geldstukken in een verse paardendrol spugen. Hij beeldde het geloof uit met verhalen en zang, met toneel en humor.
Hij bouwde de eerste (levende) kerststal om iedereen te laten ervaren wat het betekent dat God mens geworden is. Franciscus hield van de kerk en haar liturgie, maar vierde die vooral buiten. In de regen en de modder en onder de stralende zon.

Franciscus leert me hoe je aan den lijve kunt ervaren dat Gods liefde op de rauwe werkelijkheid van het aardse leven ketst.

Een goed verhaal is vooral dat je zelf leeft met God. Soms ben jij de enige bijbel die mensen lezen.