de zee

Nu ik weer thuis ben na de vakantie, lopen mijn gedachten nog af en toe langs het strand van Terschelling, door het water van het Groene strand. Waar het heel lang ondiep is en het bij laag water lijkt of je de schepen in de vaargeul  bijna kunt aanraken.
Met een groepje mensen – ik nam ze mee in een wandeling tijdens een workshop – luisterden we daar aan de vloedlijn naar ‘Over water’ van Jeroen Zijlstra. Er brak net een bui los, we stonden met onze rug gebogen naar de wind en regen en hoorden hem zingen.
Niemand kan op water lopen
Niemand heeft de zee zo lief
Niemand komt op eigen kracht zijn angst te boven
Aan het wad, waar het water laag staat, lijkt het bijna alsof je over water lopen kunt..
Toch weet ik dat er onderstromen zijn, dat er gevaar in schuilt. Ik voel dat de zee zoveel sterker is dan ik, voor het oog oneindig groot...
Het ontzag voor die kracht die onberekenbaar is, terwijl ik tot mijn enkels in het water sta en er doorheen waden kan, dat maakt me rustig.
Ontzag en vertrouwen, angst en plezier… de zee is zo verwant aan het leven. Aan zee, waar de wind waait, het zand stuift, de beweging van eb en vloed steeds doorgaat, kan alles er zijn. De ruimte is zo groot, dat ik er niet alleen mee ben.

Iemand heeft de zee begrepen
Iemand heeft jouw angst verstaan
Iemand is er uit de chaos opgedoken
Hij dorst te lopen op het water
Door die ene wist men later
Dat in diepe nood een hand wordt uitgestoken



Reacties