[foto Wietske Otter]
Er waait een wind, vuur valt uit de hemel. God maakt zich kenbaar. Dat vieren we met Pinksteren.
Drie jaar lang trekken de vrienden met Jezus op. Een leerweg en een ontdekkingstocht. Aan het eind van die reis zegt Jezus: ‘Ik vertel jullie nu de woorden van mijn Vader, maar straks zal de heilige Geest jullie alles duidelijk maken.’
En zo wordt met Pinksteren de kerk geboren.
Geloven betekent: zelf zo’n leerweg gaan en zijn. De kerk is geen doel in zichzelf. De bijbelverhalen die je hoort, geven geen informatie over wat er ooit gebeurde. De rituelen die in de kerk aan ons voltrokken worden, zijn geen leuke plaatjes bij een praatje. Je oriënteert je op God die we niet zien kunnen, maar die merkbaar is in je eigen verhaal hier en nu - daar gaat het om. Brood en wijn, samen gedeeld, voeden mijn zachtheid en verbondenheid met anderen. In de paasnacht is er het water van de doop dat me eraan herinnert dat God onvoorwaardelijk met ons een nieuw begin maakt. Op Goede Vrijdag kniel ik bij het kruis. Want gebed vormt een innerlijke ruimte om alles te laten zijn zoals het is. Een lied geeft moed en troost. Week in week uit biedt de kerk deze leerweg aan wie zich wil laten leiden door de Geest.
Om Gods Geest te herkennen in de wisselingen van je leven, in de kronkelingen van je eigen karakter, in de ups en downs van stemmingen - dat vraagt oefening.
Pinksteren vieren is tot leven komen. Opnieuw geboren worden. Vrij van de mening van en over anderen. Juist dat maakt je echt vrij om meer van betekenis te zijn voor diezelfde anderen. Minder gevangen in je eigen angsten, of die van een ander. Je leert je leven zoals je het gedacht had te verliezen. Je wordt iets vrijer om lief te hebben - niet langer heb je de ander nodig om je beter te voelen. Dat groeiproces is de zin van Pinksteren. God wil ervaarbaar zijn in ons gewone leven.
Dat onzekere avontuur daagt me ook uit niet te blijven bij wat ik al denk te weten of te kunnen.
Reacties
Een reactie posten