Hemel

Lucas vertelt: 

Jezus nam zijn leerlingen mee de stad uit, tot bij Betanië. Daar hief hij zijn handen op en zegende hen. Terwijl hij hen zegende, ging hij van hen heen en werd ​opgenomen​ in de hemel. (24: 50, 51)

Het is alsof je in een kerk staat en boven in het gewelf zie je Jezus afgebeeld. Met zijn zegenende armen omgeeft hij je, in de ruimte. 

Zo omgeeft het hemelgewelf - de lucht die we zien - de aarde – als een zegenende omarming. Het is geen leegte waarin wij leven, waarin onze aarde doelloos rond draait, maar wat ons omgeeft wordt bewoond door Iemand, die ons kent en liefheeft en kracht geeft.

Want zoals de hemel alles omspant, zo is Gods liefde en vergeving er voor ieder. Dat vraagt iets van de leerlingen.. dat vraagt iets van ieder die zich leerling van Jezus weet, van jou en mij…  

Wat hebben we nodig om daarvan te delen? 

Jezus zegt zijn vrienden te wachten. Ze hoeven niet op een holletje, halsoverdekop aan de slag, in het rond rennen en vertellen… maar ze mogen wachten tot er kracht komt, en we weten wat ze zeggen moeten. Door de Heilige Geest, die uit de wijde hemel aanwaait..

Een vriendin hield ooit een pleidooi voor ‘wolken uren’: tijd om naar de wolken te staren. Gewoon te kijken, en verder niets. Te wachten op wat er verschijnt aan de hemel. En hoe het je verbeeldingskracht op gang brengt – wat zie je – en je op nieuwe ideeën te binnen brengt.

De vrede van de aarde en de hemel
zij geheel met jou
de vrede van rivieren en de zeeën
moge die zijn met jou
Diepe vrede kome over jou
Gods vrede groeie in jou (Iona)

Beluister als podcast....