Een goedlachse jonge vrouw fietst in alle-kleuren-van-de-regenboog-kleding door Londen. Ze wordt niet boos als haar fiets ineens weg is. Wel vindt ze het jammer dat ze er geen afscheid van heeft kunnen nemen.
Valk daarvoor trekt Poppy een boek van de plank in de boekhandel. Het draagt de titel “De weg naar de realiteit”. “Nou die zullen we maar niet inslaan”, giechelt ze. Het zijn de eerste woorden die we haar horen zeggen.
Je denkt gelijk: dat kan nooit goed gaan, houd eens op met die eeuwige lach.
Poppy fietst roekeloos door het drukke Londense verkeer. En door het leven. Ze slingert door de straten, ze lacht, ze zwaait, ze danst op haar fiets op naïef-vrolijke muziek die me nog het meest doen denken aan een soundtrack van een Laurel & Hardy film.
Haar rij-instructeur Scott probeert haar met zijn nurkse houding dichter bij de werkelijkheid te houden. De rijlessen zijn een mooie metafoor. Scott wijst Poppy onophoudelijk op de harde werkelijkheid. Maar Poppy blijft dwangmatig grappen en grollen maken. Maar als het tot een confrontatie met Scott komt, dient ze hem zo van repliek ontdek je dat er naast vrolijkheid ook ernst en compassie in haar schuilt.
De film deed me denken aan een passage uit een interview met Martin Bril, vlak voor zijn dood: “Ik houd van oppervlakkigheid. Er gebeurt aan de oppervlakte meer dan mensen denken. Dat komt omdat ze niet uit hun doppen kijken. De oppervlakte, de schijnbare oppervlakkigheid, is voor mij al diep genoeg.”
Kijk naar de trailer.
Woensdag 3 april / 20:00 In De Slinger
Na afloop van de film is er gelegenheid om met elkaar in gesprek te gaan.
Reacties
Een reactie posten