40 dagen, dag 16, 23 maart

Zondag wordt in veel kerken gelezen uit het Lucas evangelie (hfst 13, vanaf vers 1) waar mensen komen bij Jezus met een verhaal over geweld.  Er zijn mensen vermoord, onschuldige mensen, en nog wel op een heilige plek, in de tempel. Op een plek waar je veilig zou moeten zijn.
Het klinkt als een afschuwelijk drama. Zijn ze geschrokken, willen ze het begrijpen? Willen ze een oplossing, hopen ze dat Jezus iets doen zal?
In onze tijd staat het nieuws er de hele dag bol van, met ooggetuigen verslagen, reacties, analyses en vermoedens. Een samenleving in shock, die zich afvraagt: is dit dan zoals onze wereld in elkaar zit? Sommigen zien het als een bewijs voor hun wantrouwen, anderen kunnen niet anders dan bang zijn, sommigen willen wegduiken, anderen roepen om hard optreden, velen zijn verdrietig.
Wat doet Jezus? Hij wijst naar niemand, benoemt geen schuldigen en schildert geen scenario's. Zijn reactie is eenvoudig: bekeer je. Keer je toe naar het goede nieuws van het evangelie. Keer je gezicht naar de zon van Gods liefde. Dat is de richting om te gaan.
Het zijn de woorden van Aswoensdag: 'bekeer je en geloof het evangelie'. Zonder illusies, want er is geweld, mensen gaan de fout in, en je ziet het goede in de ander vaak niet. Maar verstrik je niet in het kwaad; je mag je steeds weer naar iets anders keren. Met het askruisje nog voelbaar op je hoofd.